Nieuw Feminisme

Gisteren, op 2^e kerstdag, waarin ik zin had om een goeie, ontspannen serie te kijken, kwam ik bij ‘toeval’ op de serie Mrs. America. Niet wetend waar het overging ben ik gaan kijken. Binnen korte tijd wist ik, deze serie is precies wat ik nu nodig heb om te zien, om mijn visie op feminisme, en vrouwengeluk in het bijzonder, goed te kunnen vormgeven.

Als vrouw ben ik al van jongs af aan bewust van het feit dat ik anders ben dan een man. Opgegroeid met een broer, kreeg ik al snel de ervaring dat hij anders werd opgevoed, behandeld en beoordeeld dan ik. Ik heb dit nooit gesnapt, voelde ook geen ruimte om hierover te praten, en ging in stilte mij verzetten tegen mijn vrouw-zijn en hoe de wereld in mijn beleving naar vrouw-zijn keek. Met mijn moeder als voorbeeld, die, mij vaak het idee gaf dat zij een offer heeft moeten maken voor ons gezin, wat natuurlijk veel vrouwen hebben ervaren, maakte ik mijn conclusie, dat ga ik NOOIT doen! Mijn behoefte werd, ik wil zoveel mogelijk gelijk behandeld worden als mijn broer, en deed alles wat in mijn macht mogelijk was om dit te verdienen. Ik gedroeg mij verantwoordelijk, liet zien dat ik voor mijzelf kon zorgen, bij uitgaan liet ik mannen op zoveel mogelijk afstand, en ik droeg mannelijke kleding. Ik ontwikkelde een vorm van arrogantie, onfeilbaarheid, zodat het leek alsof ik totaal onafhankelijk was en geen enkele man nodig had om mij te beschermen. En ik geloofde er zelf in! Alle eigenschappen die ik had, die mijn vrouwelijkheid bevestigde, die verstopte ik, deed alsof ze er niet waren, of liet ze alleen toe als ik alleen was. Ik kreeg dan ook een partner bij wie ik dit gedrag kon vasthouden, alles om te voorkomen dat ik gezien werd als een ongelukkige, afhankelijke vrouw, want een tussenweg zag ik niet. Totdat ik moeder werd, en ontdekte dat vrouw-zijn eigenlijk heel gaaf is, en iedere vrouw een unieke kracht in zich heeft, die je helemaal niet hoeft te vervangen, en zeker niet hoeft te onderschatten, maar waar wij vrouwen heel trots op mogen zijn! Maar dan moet ik wel eerst erkennen dat ik vrouw ben, in al mijn kracht en kwetsbaarheid.

In de serie die ik keek was het een strijd tussen enerzijds feministen, die streden voor gelijke rechten tussen mannen en vrouwen, en anderzijds huisvrouwen, die streden voor het behoud van hun rol als moeder en hun rol binnen het gezin, en leken deze twee type vrouwen lijnrecht tegenover elkaar te staan. En met de wetenschap van nu, in mijn jaren als vrouw en moederschap, vind ik het jammer dat zelfs in deze tijd het ene (huismoeder) het andere (feminisme) nog steeds uitsluit, in plaats van verenigt en verbindt. Wat mij betreft zijn wij vrouwen essentieel binnen een gezin, en hebben wij als moeder een rol die nog altijd dramatisch wordt onderschat, ondergewaardeerd en niet serieus wordt genomen. Terwijl wij een essentiële kracht en rol hebben om de volgende generatie met liefde op te voeden. De strijd van de feministen is belangrijk geweest, vooral om als gelijkwaardig te worden gezien, maar dit betekent niet dat wij vrouwen daarom ook hetzelfde moeten doen als mannen, en wat mij betreft ligt hier een uitdaging voor vrouwen om dit recht te zetten. Wanneer wij vrouwen durven te accepteren dat wij in alles een andere rol hebben dan mannen, en die rol ook zullen pakken, kunnen wij gelijkwaardig naast een man staan in onze eigen kracht. Alleen als we dat doen, dan zullen mannen hun rol als man op de juiste manier kunnen pakken. Wij vrouwen zijn essentieel in de basis in de opvoeding van onze kinderen. Zwangerschap, baren, de hechting van het kind, voeding, en lichamelijk contact ligt in de eerste jaren van een kind bij de vrouw. We zullen als mensen een enorme winst behalen wanneer we het lef hebben daar ruimte voor te nemen, zonder dat dit afdoet aan onze eigenwaarde en ons onderdeel aan de maatschappij, integendeel. Wat mij betreft hadden die huisvrouwen in die serie dat heel goed gezien. Het probleem 50 jaar geleden is dat feminisme geboren is uit angst, die huisvrouwen ook uit angst streden voor hun positie. Nu 50 jaar later kunnen we, met de wetenschap die we nu hebben niet uit angst, maar uit liefde besluiten dat wij vrouwen onze moederschap serieus mogen nemen, onze rol in het gezin mogen versterken, en durven erkennen dat dit (in de meeste gevallen) biologisch gezien onze eerste en belangrijkste taak is. Als we de liefde voor onszelf, ons als moeder terugvinden, kunnen we die liefde geven aan onze kinderen, en daar zal de wereld enorm van opknappen. Dus laten we onszelf de vraag stellen: hoe kunnen wij de strijd voor gelijkwaardigheid tussen man en vrouw verbinden met de kracht van het moederschap?