Gisteravond keek ik Zomergasten. Het is niet een programma wat ik vaak kijk, maar omdat Alfred Birney kwam, wist ik dat ik moest kijken. En nu snap ik ook waarom. Al jaren heb ik zijn boek op mijn nachtkastje liggen, en ik ben nog niet verder gekomen dan bladzijde 70. Ik zeg dat dat komt omdat ik me niet kan concentreren, (kleine kinderen, snel afgeleid) terwijl ik inmiddels wel andere boeken heb uitgelezen, dus daarmee houd ik mezelf voor de gek. Ik weet dat er in dit boek een verhaal staat die in de buurt komt van mijn eigen verhaal, en een belangrijk deel van mijn familiegeschiedenis, en dat ik het daarom moet lezen. Maar blijkbaar doe ik zelf ook nog af en toe wat ik mijn eigen familie verwijt, mijn kop in het zand steken voor de schaduwkant van mijn geschiedenis en de gevolgen daarvan.
En toen keek ik gisteren naar Alfred. Waar hij door middel van prachtige beelden, metaforen en pijnlijke verhalen mij indirect confronteerde met mijn verhaal, mijn familiegeschiedenis en 'de steen' die ik op mijn rug draag. De emotionele en sociale gevolgen die het koloniale verleden hebben gehad, heeft hij op een subtiele, liefdevolle en tegelijkertijd confronterende manier weten te benoemen, beeld te geven:
Wanneer hij na zo’n gewelddadige jeugd en zwervend bestaan de liefde van zijn leven ontmoet, neemt hij afscheid van haar omdat hij haar een beter leven gunt, oftewel zichzelf deze liefde niet gunt. Hoe verdrietig is dat, dat je jezelf geen liefde en geluk gunt, dat je je comfortabeler voelt bij een eenzaam bestaan, dat je overleeft in deze maatschappij door geen onderdeel te zijn van deze maatschappij. Bijzonder genoeg ken ik vele familieleden die deze levenswijze bewust of onbewust hebben gekozen, en als kind zag ik dit ook als enige manier om mijzelf comfortabel te voelen (ik zou nooit moeder worden!). Mijn redding? Mijn emoties leren voelen/erkennen en leren uiten, oefenen, dag in dag uit!
Wanneer hij jarenlang aan zichzelf zegt: laat ik mijn vader binnenkort gaan opzoeken, maar het toch blijft uitstellen, en op een dag hoort dat hij is overleden, te laat om afscheid te nemen. Dit moment is een keerpunt voor zijn hart, en wordt hij overspoeld met emoties, verdriet, pijn, schuldgevoel, schaamte, boosheid, angst, met als gevolg een hartinfarct…zo herkenbaar, ik zie mijn vader ook als een tikkende tijdbom, en ben dat zelf ook jaren geweest. Mijn redding? Mijn emoties leren voelen/erkennen en leren uiten, oefenen, dag in dag uit!
Wanneer hij de vraag krijgt of hij een fragment herkent als een liefdevolle opvoeding? Of wanneer hij de vraag voelt over verdriet om zichzelf. Hij herkent het niet, en lijkt in geen enkel fragment deze emoties te voelen, geen liefde, geen verdriet…hij voelt wel boosheid, wanneer hij het heeft over de pers en politiek die nooit aandacht hebben besteed aan de gevolgen van de koloniale oorlog. Hij voelt wel angst, wanneer hij het heeft over de nacht als zijn vijand, en de herinnering aan zijn vader in het donker. Maar verdriet en liefde, die lijkt hij niet te herkennen. We weten dat boosheid en angst de uitingen zijn van verdriet, maar pas als je je verdriet voelt, erkent, uit en loslaat kun je liefde voelen. Zo herkenbaar om jezelf vast te zetten in boosheid, zodat je de schuld bij de ander kan leggen, in dit geval natuurlijk ontzettend terecht! Zo herkenbaar om jezelf vast te zetten in angst, om te overleven. Maar wat doe je als die angst niet meer reëel is? Er geen gevaar meer is, maar dat gevoel blijft? Mijn redding? Mijn emoties leren voelen/erkennen en leren uiten, oefenen, dag in dag uit!
Geloof jij in Kharma? Was de vraag die aan Alfred werd gesteld, en zijn antwoord was zo goed! Of je er nou in gelooft of niet, het is wetenschap dat de geschiedenis van onze voorouders in onze DNA is gevestigd, en dat wij deze energie, goed of slecht, met ons meedragen als een steen op onze rug.
Dit bevestigt wat ik in mijn methodiek toepas en wat in de driestappenplan bij stap 1 (Kwetsbaarheid) wordt toegepast. Wie ben jij in al jouw kwetsbaarheid? Daar hoort het onderzoeken van die steen op je rug bij.
Wat zou ik het Alfred gunnen om ook stap 2 (Eigenwaarden) en 3 (YourOwnLight) toe te passen in zijn leven, zodat hij in liefde met zichzelf en zijn omgeving kan leven, in plaats van eenzaam in het donker.
Hoe doe jij dit? Is jouw steen ook te zwaar om in jouw licht te kunnen leven? Zou je ondersteuning willen in hoe jij jouw steen kan leren kennen, en vervolgens leren loslaten? maak kennis met de KEY methodiek van FindYourOwnLight!
Reactie plaatsen
Reacties