Gisteravond keek ik Zomergasten. Het is niet een programma wat ik vaak kijk, maar omdat Alfred Birney kwam, wist ik dat ik moest kijken. En nu snap ik ook waarom. Al jaren heb ik zijn boek op mijn nachtkastje liggen, en ik ben nog niet verder gekomen dan bladzijde 70. Ik zeg dat dat komt omdat ik me niet kan concentreren, (kleine kinderen, snel afgeleid) terwijl ik inmiddels wel andere boeken heb uitgelezen, dus daarmee houd ik mezelf voor de gek. Ik weet dat er in dit boek een verhaal staat die in de buurt komt van mijn eigen verhaal, en een belangrijk deel van mijn familiegeschiedenis, en dat ik het daarom moet lezen. Maar blijkbaar doe ik zelf ook nog af en toe wat ik mijn eigen familie verwijt, mijn kop in het zand steken voor de schaduwkant van mijn geschiedenis en de gevolgen daarvan.

“Inclusief samenleven kun je alleen bereiken als ieder individu in deze diverse samenleving bereid is om zijn eigen ongemak in alle openheid te onderzoeken, en de ander de ruimte te geven dat ook te doen”

Het christendom speelt van jongs af aan een belangrijke rol in mijn leven. Mijn moeder, die zelf een streng christelijk-gereformeerde opvoeding heeft gehad, heeft mijn broertje en mij altijd naar christelijke scholen laten gaan waar ik kennismaakte met het verhaal van de Bijbel, mijn oma las de Bijbel aan tafel voor, en mijn opa nam ons als kind mee naar de kerk op de christelijke feestdagen. Voor mij als kind hing er altijd een sobere sfeer omheen, en ik vond het moeilijk om de verhalen te volgen, waardoor ik vaak afdwaalde naar voor mij interessantere verhalen, mijn droomwereld, en liet ik het verhaal van Jezus aan mij voorbij gaan. Ik ging braaf mee naar de kerk, hield mijn mond als er werd voorgelezen uit de Bijbel, maar zat tegelijkertijd in mijn eigen wereld.

“A true King his power is compassion”. Sarabi

Ik had grote verwachtingen voor het jaar 2020. Ik wist niet precies wat, maar ik wist dat er bijzondere dingen zouden gebeuren. In mijn persoonlijke journey, waarin ik op zoek ben naar waar ik vandaan kom, wie ik ben, en wie ik wil zijn in deze wereld, had ik in 2019 een aantal essentiële stappen gemaakt richting mijn verleden, en was ik van plan om mooie plannen te realiseren in 2020. Ik wilde mijn coaching studie afronden, mijn pasgeboren dochter Jazmine leren kennen, mijn grote samengestelde gezin versterken en mijn rol als moeder steviger neerzetten. Ook had ik plannen om de opleiding tot Doula te gaan doen. En toen kwam Corona, een fenomeen, virus, wat de hele wereld op zijn kop zette. Zo bang als wij als samenleving waren voor dit nieuwe virus gebeurde er wat niemand ooit had durven verwachten, een complete lockdown. Als ik dit opschrijf en het nu allemaal als normaal zie, weet ik dat een jaar geleden ik nooit had kunnen bedenken dat we in onze samenleving in staat zouden zijn om alles stop te zetten. Ineens waren we allemaal op ons zelf aangewezen, alle afleiding werd ons ‘afgenomen’, weliswaar tijdelijk, en werden we geconfronteerd met onze kwetsbaarheid. Mensen werden op dramatische wijze ziek, moesten in eenzaamheid sterven, bang om anderen te besmetten. Totale paniek in werkelijk de hele wereld! Trauma en pijn in onze samenleving werden gecreëerd, en is in korte tijd diep geworteld. Alles maakt plaats om zo snel mogelijk controle te krijgen over dit virus, alles om te voorkomen dat we kwetsbaar blijven. Mondkapjes op in het openbaar, geen fysiek contact meer, 1,5 meter afstand, geen bezoek meer ontvangen, en zo snel mogelijk een vaccin, zodat we weer terug kunnen naar hoe het was.

Gisteren, op 2e kerstdag, waarin ik zin had om een goeie, ontspannen serie te kijken, kwam ik bij ‘toeval’ op de serie Mrs. America. Niet wetend waar het overging ben ik gaan kijken. Binnen korte tijd wist ik, deze serie is precies wat ik nu nodig heb om te zien, om mijn visie op feminisme, en vrouwengeluk in het bijzonder, goed te kunnen vormgeven.